Κόσμος φωνάζει τόσο δυνατά που δεν ακούγεται
Την ματαιότητα απ' τα αυτιά ποιός θα μου πάρει;
Σαν βουητό που φέρνει πονοκέφαλο
Σαν κολλημένη ζάχαρη στα χέρια

Δεν θα είναι δρόμος μόνο όταν θα σταματήσουμε να τον περπατάμε. 

Τόσο αφηρημένος που το παρόν όλο μου διέφευγε.

Κάθε μέρα γερνάμε ως τον θάνατο.

-Που πας; Γιατί τρέχεις;
-Σκορπάω καρκίνο όσο πιο γρήγορα μπορώ, πριν προλάβουν να βρουν την θεραπεία.
-Μα γιατί;
-Δεν μπορώ τώρα, βιάζομαι.
-Κι εγώ;
-Εσύ έχεις καρκίνο, δε με χρειάζεσαι.

Μια μέρα διαφορετική, σαν όλες τις άλλες
Μια μέρα, νύχτα
Μια μέρα που δεν ήμουν εκεί
Μια μέρα φευγάτη
Μια μέρα με κρύο και ζέστη
Μια μέρα που δεν τέλειωνε
Μια μέρα που δεν τέλειωσε
Μια μέρα που περιμένω
Μια άλλη μέρα
Μια μέρα διαφορετική, σαν όλες τις άλλες

Φτύνω εκεί που ο φόβος γίνεται πίστη
και όποιον στο κρύο φορά για παλτό Θεό.